Sanguine / Bloedrood

Na de Tweede Wereldoorlog maakt Henri Storck zijn meest bekende films, eerst over Paul Delvaux en Felix Labisse, daarna over Peter Paul Rubens. Storck tracht kunstkritiek te laten samengaan met de visuele zeggingskracht van de bioscoop, wat resulteert in de eerste film over het leven en werk van Rubens met geluid en beweging. De filmmaker hecht groot belang aan de educatieve rol van de bioscoop en gaat dan ook bijzonder didactisch te werk. Hij definieert de barok in vergelijking met schilderkunst uit de Middeleeuwen, hij duidt op de compositie en indeling van de schilderijen, en hij toont het leven, het huis, de vrouwen en het atelier van de schilder. De manier waarop hij zijn film vormgeeft, getuigt van een breed cinematogafisch vakmanschap. Hij maakt gebruik van een vroege vorm van animatie door met lijnen en cirkels de structuur van de schilderijen te ontleden, en hij speelt met de versnippering van het scherm om vergelijkingen te tonen tussen verschillende studies of stijlen. Tegelijk brengt hij spanning in het beeld met vloeiende camerabewegingen, laterale shots, en het inzoomen op de details. Tijdens de tentoonstelling Sanguine/Bloedrood wordt de film geprojecteerd in de publieke ruimte, in afwisseling met een nieuwe video die Caravaggio belicht. De keuze voor deze projecties benadrukt het filmisch karakter van de barok, en gaat tegelijk ook terug naar het initiële doel van de grote altaarstukken van Rubens. Die waren niet bedoeld voor de museale sfeer, maar om vanop afstand bekeken te worden.