Jan Van Imschoot
Jan Van Imschoot (1963) behoort in België tot de generatie kunstenaars die een uitgezuiverde picturale traditie voortzet, en daarom in samenhang gezien kan worden met kunstenaars zoals Luc Tuymans zelf, Thierry De Cordier of Michaël Borremans. Hoe uiteenlopend hun stijl en thematiek ook, hun oeuvre wordt gekenmerkt door een vergelijkbare ambachtelijke bezetenheid die het métier van de oude klassiekers voortzet op een hedendaagse manier. Bij Jan Van Imschoot verloopt dit – vooral thematisch – niet zonder controverse. Elk werk is een gebald samengaan van spot, verderf en tandengeknars. Zijn oeuvre kan nog het best omschreven kan worden als ‘hedendaagse barok met een flinke dosis anarchie’. Van Imschoot borstelt wilde portretten en drukke interieurbeelden, afwisselend met een spottende, uitdagende of scabreuze toets. De visuele rijkdom die achter zijn doeken schuilgaat, verwijst zowel naar de actualiteit als naar de wereldliteratuur, terwijl de dubbelzinnigheid van zijn titels een grote belezenheid verraadt. De kunstenaar wil dan ook dat zijn werk literair wordt gelezen, zodat het geschilderd beeld een dieper inzicht biedt in het menselijk bestaan, vol tegenstrijdige gevoelens en interne conflicten. De werken worden beheerst door boeiende reminiscenties en kruisverwijzingen naar gekende tradities: de intensiteit van Tintoretto, de spot van Ensor, het kleurenpalet van van Gogh, de bustes van Goya, maar dan weergegeven met de tegendraadse state of mind van de kunstenaar in het heden.
Tekst: Hans Willemse